The Corona-paradox

Hratch Tchilingirian | 20 March 2020

Societies around the world are facing what I would call the Corona-paradox: until only a few weeks ago, the internet and social media were viewed as “unhealthy” addictions that lead people to social isolation, but now we are welcoming “social distancing” as a critical form of security and protection of health.

“Social isolation” or reduced engagement with society had happened or happens unconsciously in the cyberworld, but “social distancing” is a conscious process for a purpose. For those who feel comfortable in “social isolation” in the virtual world, “social distancing” might provide a convincing reason to have minimal connections with society.

For those who are engaging with the ups and downs of society in the *real* life, the danger of mandated and extended “social distancing” is that it might turn into “social isolation”. Even as we reap the benefits of the internet, especially under these most trying circumstances, we have to be vigilant: the virtual world created by social media and the internet should not augment or alter the reality of the real world.

Հակառակ թոհուբոհին, անսովոր «խաղաղութիւն» մը կը տիրէ դուրսը, նոյնիսկ խճողուած խանութներուն մէջ զգալի «լրութիւն» մը կայ, կարծես ժահրի սարսափը մարդոց ստիպողաբար ներհայեցողութեան կը մղէ: Կարծես globalism-ը եւ global ըլլալը գլուխն առած գացած էր եւ հիմա թերեւս ետ դարձ մը պիտի տեսնենք դէպի աւելի «հարազատ ակունքներ» (?): Այս օրերուն ժահրին ախտային եւ տնտեսական աւերներով սարսափած ենք իբր հասարակութիւններ, բայց վստահաբար անոր բարոյական, հոգեբանական, մշակութային ազդեցութիւններուն մասին դեր շատ երկար պիտի խօսուի: Կարծես աշխարհը անկիւնադարձային որոշումներու առջեւ է, կարծես մարդկութիւնը ձեւափոխական խաչմերուկի մը վրայ է: